რამადანი

რამადანი(რამაზანი) — ისლამური კალენდრის მეცხრე თვის სახელწოდება. ამ თვეში განთიადიდან მზის ჩასვლამდე ყველა მუსლიმანი მარხულობს. ამ დროს მუსლიმები ყველანაირ საჭმელზე, სასმელსა და სქესობრივ კავშირზე უარს ამბობენ. მოხუცები ავადმყოფები, მოგზაურობაში მყოფი ადამიანები და ორსული ქალები ნებადართული არიან ამ დროს მარხვა დაარღვიონ, თუმცა წელიწადის სხვა დროს მუსულმანებმა ეს მარხვა უნდა დაიცვან. ბავშვები მარხვასა და ნამაზის ლოცვას გარდატეხის ასაკში იწყებენ, თუმცა მარხვას ბევრი ადრეულ ასაკშიც იწყებს. მარხვა გულისხმობს: მოთმინებას, თავმდაბლობას და სულიერ სიმშვიდეს. ეს დრო არის მიძღვნილი ღვთის საამებლად. ამ დროს ჩვეულებრივზე მეტად იკითხება ლოცვები. მარხვის დროს აუცილებელია მუსლიმანმა ითხოვოს მოწყალება(მონანიოს) ღვთისგან, ილოცოს სწორი გზის საპოვნელად და ყოველგვარი საცდურისაგან თავის ასაცილებლად.

რამადანის წარმოშობა

სახელი რამადანი, მეცხრე თვის სახელწოდება ისლამის რელიგიად ჩამოყალიბებამდე მრავალი წლით ადრე წარმოიშვა არაბულ კულტურაში. მისი სახელი მოდის(იყოფა) არაბული ფუძის–რმდ (მსავსი "რამიდა", ან "არ–რამად") გამრუდების საფუძველზე დაშემოკლებული მნიშვნლობით. ყურანში ღმერთი გადმოსცემს "მარხვა დაწერილი არის შენთვის (როგორც სავალდებულოდ), ისევე როგოგორც მათთვის ვინც შენამდე იყო"

თერთმეტი თვის სულთანი

რამადანის დაწყება

Hilāl არის ასტრონომიულად ახალი მთვარის შემდეგი დღე. სანამ ახალითვის ახალი მთვარე გამოჩნდება მუსლიმანს შეუძლია ჩვეულებრივად გამოთვალოს რამადანის დაწყების დღე. ყოველ წელს არის აზრთა სხვადასხვაობა, როგორ ან როდის იწყება რამადანი. ტრადიციული წარმოშობის მიხედვით –ადამიანს დედამიწის საწინააგმდეგო მხარეს არსებული ქვეყნებიდან შეუიარაღებელი თვალით უნდა დაენახა სავსე მთვარე. დიდი ხანი არაა ზოგიერთი მუსლიმანი მიისწრაფვის გამოიყენოს ასტრონომიული გამოთვლები სისწორის დასადგენად

"ჩემი ყველაზე ბედნიერი დღე"

ჩემს ცხოვერბაში მე მაქვს ბევრი ბედნიერი დღე,მაგრამ ჩემი ყველაზე ბედნიერი დღე იყო 2006წელს 12 დეკემბერს როდესაც დაიბადა ჩემი პატარა და,მე მყავს ერთი ძმა რომელიც ორი წლით უფროსია ჩემზე,მეც მინდოდა ჩემზე პატარა და ან ძმა იყოს,ზამთარი იყო და თოვდა მე როდესაც გავიგე რომ ჩემი და დაიბადა მე ვიყავი ძალიან მხიარული და ბედნიერი,ჩემი დის დაბადებიდან ოთხი დღის მერე სავადმყოფოდან სახლში მოვიდა,მე პირველად იმას რომ დავინახე ძალიან გამიკვირდა რომ ადამიანი როგორ შეიძლება ასე პატარა იყოს,ის იყო ჩემს ხელებზე ცოტა დიდი,მე იმ დროს ვიყავი 9 წლის და ჩემი და იყო ჩემზე ცხრა წლით უმცროსი,მე იმის ერთი პატარა ტკივილისას კი ვერ დავუთმობდი,გავიდა რამდენიმე წელი ის იყო ხუთი წლის და დადიოდა ბაღჩაში,ერთი წლის მერე კი დაიწყო სკოლას და ახლაც სწავლობს პირველ კლასში,მე იმას მიყვარს ჩემს ცხოვრებაზე მეტი და მე ვფიქრობ მსოფლიოში ისეთი არაფერი არ არის რომ მე ის შევცვალო პირველ რიგში ჩემს თ და მეორე რიგში კი მეგობრებით და ახლობლებით.